Η εξομολόγηση της Κατερίνας Ή η κυπριακή μικροαστική bloggoδιανόηση

Με πείσανε να γίνω ρεβιζιονιστής και να γυρίσω δίσκο. Ένα μπλόγκ λέει μια φίλη, πρέπει να έχει πιο προσωπικό τόνο. Να έχει ένα πιο ημερολογιακό, πιο λογοτεχνικό ύφος. Τα γραπτά αυτά πρέπει να απευθύνονται στο κοινό, λες και εξομολογείσαι σε φίλο σου. Να μοιράζεσαι τις εμπειρίες και μέσα από αυτές τις απόψεις σου. Να δίνεις καθημερινές εικόνες, απ’ αυτές που μπορεί να ταυτιστεί ο οποιοσδήποτε άλλος. Και τσακ, μόλις τον γραπώσεις στα  δίχτυα της ταύτισης με την κοινή σας καθημερινή εμπειρία, τότε εκεί περίτεχνα τσουβαλιάζεις, με τη φωνή που επαναλαμβάνει τον λόγο σου στο κεφάλι του ο αναγνώστης σου, όλα σου τα μηνύματα.

Πρέπει πρώτα δηλαδή ο αναγνώστης να δει με τη ματιά σου. Να διαβάσει για αυτά που βλέπει στη μέρα του, στις διακοπές του, στην έξοδο του, αλλά που δεν τα έχει αναλογιστεί με περισσότερες από μια-δύο σκέψεις. Και τότε, μόλις το κεφάλι του αρχίσει να κινείται καταφατικά, εν-δυο, πάνω-κάτω, αναλογιζόμενος πως τα έχει ζήσει και ίδιος αυτά, τότε έχεις κερδίσει. Οι σκέψεις σου θα ξετυλίγονται σαν να ήτανε δικές του. Γίνεστε, αναγνώστης και συγγραφέας, οι ήρωες που πάντα πιστεύατε πως είστε, σε μια ιστορία στην οποία πρωταγωνιστείτε και το γεγονός πως έχετε δίκαιο στα πάντα έρχεται να ταυτίσει τις απόψεις του αναγνώστη με αυτές του συγγραφέα, αφού ήδη έχουν ταυτιστεί οι εμπειρίες σας.

Για τους νεοφώτιστους επαναπροσεγγιστές

Επιτέλους, έγινε και αυτό! Η κυπριακή δεξιά άρχισε να ωριμάζει. Κάπως.. Όμως το κάνει πλέον. Με τον δικό της τρόπο, αλλά το κάνει. Φυσικά πολύ απέχει από τη συλλογική σοβαρότητα ενός έμπειρου συντηρητικού ή/και νεοφιλελεύθερου κόμματος, αλλά προσπαθεί να πάρει το δρόμο. Φαίνεται πως αυτοί που είχαν ανάγκη τον πολυδιαφημιζόμενο «εξευρωπαϊσμό» ήταν οι ίδιοι που τον διαφήμιζαν για όλους τους υπόλοιπους. Δεν θα ασχοληθούμε εδώ με τη διαδικασία ωρίμανσης της ως προς άλλα στοιχεία παρά μόνο στο Κυπριακό.

Βέβαια αυτή η διαδικασία ωρίμανσης δεν ήρθε (και ούτε θα ερχόταν) χωρίς την πρότερη μετάβαση του κυπριακού κεφαλαίου στο μονοπωλιακό του στάδιο. Με άλλα λόγια αν το Κυπριακό κεφάλαιο δεν είχε τόσο έντονη και τόσο συλλογικά την ανάγκη για επέκταση των αγορών του (στην κατεχόμενη Κύπρο) , όλοι αυτοί οι νεοφώτιστοι επαναπροσεγγιστές της δεξιάς ακόμη θα ονειρεύονταν τον μαρμαρωμένο βασιλιά που θα αφάνιζε τους Οθωμανούς που όπως καλά μας ενημέρωναν ήταν γιοί εκδιδομένων γυναικών.