Friday, September 4, 2015

Είμαι ένα γουρουνάκι (Το προσφυγικό κύμα και η "ευαισθητοποίηση" μας)

Σε κάθε περίπτωση εγώ απέφευγα επιμελώς να ασχοληθώ με το ζήτημα των προσφύγων και των μεταναστών. Προσπερνούσα, όσο μου το επέτρεπε η περιέργεια μου, τα άρθρα, τις αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, στα blogs κ.λπ. Εδώ και ένα μήνα επιτυχώς ξέφυγα του ζητήματος. Προτίμησα να είμαι ένα μικρό, μικροαστικό γουρουνάκι, το οποίο η φρίκη δεν θα ακουμπήσει. Λένε, στο κάτω-κάτω, πως τα τρομαγμένα ζώα έχουν κι άσχημο κρέας.

Εν τέλει ανακάλυψα πως ο λόγος που απέφευγα την ενασχόληση με το ζήτημα αυτό δεν ήταν τόσο οι μικροαστικές μου καταβολές. Δυστυχώς, βλέπεις, εκτός από βαλανίδια, άχυρα, μαρτίνι, ουζάκια, μεζεδάκια και φραπέ, ήμουν αρκετά τυχερός, ώστε να βρω σε μια γωνιά του χοιροστασίου μια βρυσούλα ταξικό νεράκι που λίγα γουρουνάκια εκτιμούσαμε. Αυτή λοιπόν η ταξική οπτική, από την οποία δροσίστηκα κάποτε, με ενοχλούσε. Δεν με άφηνε να ασχοληθώ με το ζήτημα.

Γιατί ξέρεις, η τραγικότητα των όσων συμβαίνουν, γίνεται ακόμη πιο αιχμηρή όταν την αντιληφθείς ως αποτέλεσμα των ανθρωποφάγων κοινωνιών, τις οποίες δημιουργήσαμε με συνενοχή και ανοχή ή (στην καλύτερη) ανεπιτυχή αντίσταση. Είναι χειρότερο να γνωρίζεις πως αυτοί όλοι οι απάτριδες ζωντανοί-νεκροί, με τα μαυριδερά παιδιά τους αγκαλιά, είναι αποτέλεσμα επιλογών που αποδεχτήκαμε, πανηγυρίσαμε ή δεν αποτρέψαμε. Είναι φρικιαστικό πίσω από τις λέξεις «ανθρωπιστική κρίση» να θυμάσαι όλους αυτούς που γιόρταζαν την αραβική άνοιξη, που έγραφαν διθυράμβους για το «κίνημα» κατά του Άσαντ.