Αποφάσισα απόψε να προχωρήσω επιτέλους στην άσκηση της «υπό την επήρεια»
γραφής. Αν και πολλά άλλα ζυθοποιημένα γραπτά μου έμειναν αδημοσίευτα, εξ
αιτίας της hangover
διυλισμένης λογοκρισίας της επόμενης μέρας, απόψε αποφάσισα πως η πιωμένη πένα
(ή keyboard), έχουν και αυτά
δικαίωμα στην ελευθερία του λόγου. Όπως έχουν και τα μη μισαλλόδοξα στοιχεία της
απλής αναλογικής, αλλά αυτή είναι άλλη κουβέντα, ετεροχρονισμένη.
Δίνω λοιπόν χώρο στην αναπτερωθείσα, όντας «φτιαγμένη», κατάθλιψη μου να μας
μιλήσει. Να μας πει γιατί η ελπίδα η οποία ανήκει στην αριστερά, παρότι δεν
έχει πεθάνει τελευταία, βρίσκεται σε κωματώδη κατάσταση. Να μας εξηγήσει γιατί
στα ποιο σκοτεινά σημεία του μυαλού μου η λογικότατη ανάγκη για οργάνωση
συναντά την τεμπέλικη μα αναπάντητη απορία «για ποιο σκοπό;». Τεμπέλικη καθώς
εμποδίζει την πράξη της οργάνωσης αλλά βαριά σαν βράχος όσο θα παραμένει εμπράκτως αναπάντητη. «Για ποιο σκοπό».
Για όσο η πράξη δεν θα προσεγγίζει ουσιαστικά αποτελεσματικά και ριζοσπαστικά
έστω και σε πρωταρχικό επίπεδο τον επιδιωκόμενο στόχο, τότε… «για ποιο σκοπό»;
