Μια Παριζιάνικη νύχτα στην Κύπρο με τζιχαντιστές και σκυλιά

Θυμάται κανένας το Παρίσι; Όχι; Λίγο; Ούτε και εγώ ιδιαίτερα. Ήθελα όμως από τότε να πω μια ιστορία. Μια ιστορία [που αν την έλεγα τότε θα ήμουν εκτός τόπου και χρόνου. Βλέπεις, οι συζητήσεις για τους τζιχαντιστές και το καημένο Παρίσι πέρασαν γρήγορα στις συζητήσεις για το ξανθό γένος που θα τα έβαζε με τους Τούρκους και άλλες πολλές. Που να τα βγάλει πέρα λοιπόν η ιστοριούλα μου μπρος στα παραμυθιάσματα που τρώγαμε τους τελευταίους δύο μήνες. Κάθισα ήσυχα λοιπόν και μασουλώντας στον καναπέ μου, πέρασα δύο μήνες σιωπής και παρακολούθησης. Και αφού πρώτον πάχυνα και δεύτερον η κατάθλιψη μου άρχισε να βαρά μαύρο, είπα να διηγηθώ αυτή την παρισινή ιστοριούλα. Στο τέλος χειρότερη από αυτές που σαν βλάκας σώπασα και παρακολουθούσα δεν θα είναι.

Ήταν που λέτε η ίδια νύχτα των επιθέσεων. Τη νύχτα αυτή που οι τζιχαντιστές βαρέθηκαν να δολοφονούν με τις χιλιάδες αλεβίτες, κούρδους και σιίτες «καθεστωτικούς» στη Συρία και είπαν να εξορμήσουν για το εξωτικό κυνήγι των δυτικών.

...Γιατί χανόμαστε...

Αποφάσισα απόψε να προχωρήσω επιτέλους στην άσκηση της «υπό την επήρεια» γραφής. Αν και πολλά άλλα ζυθοποιημένα γραπτά μου έμειναν αδημοσίευτα, εξ αιτίας της hangover διυλισμένης λογοκρισίας της επόμενης μέρας, απόψε αποφάσισα πως η πιωμένη πένα (ή keyboard), έχουν και αυτά δικαίωμα στην ελευθερία του λόγου. Όπως έχουν και τα μη μισαλλόδοξα στοιχεία της απλής αναλογικής, αλλά αυτή είναι άλλη κουβέντα, ετεροχρονισμένη.

Δίνω λοιπόν χώρο στην αναπτερωθείσα, όντας «φτιαγμένη», κατάθλιψη μου να μας μιλήσει. Να μας πει γιατί η ελπίδα η οποία ανήκει στην αριστερά, παρότι δεν έχει πεθάνει τελευταία, βρίσκεται σε κωματώδη κατάσταση. Να μας εξηγήσει γιατί στα ποιο σκοτεινά σημεία του μυαλού μου η λογικότατη ανάγκη για οργάνωση συναντά την τεμπέλικη μα αναπάντητη απορία «για ποιο σκοπό;». Τεμπέλικη καθώς εμποδίζει την πράξη της οργάνωσης αλλά βαριά σαν βράχος όσο θα παραμένει εμπράκτως αναπάντητη. «Για ποιο σκοπό». Για όσο η πράξη δεν θα προσεγγίζει ουσιαστικά αποτελεσματικά και ριζοσπαστικά έστω και σε πρωταρχικό επίπεδο τον επιδιωκόμενο στόχο, τότε… «για ποιο σκοπό»;

Άφοοι του θεού!

Μέγα θέμα ο αφορισμός Πιτσιλλίδη. Τόσο κακό, τόσες ανίερες συγκρίσεις, τόση υπεράσπιση. Τίποτα ουσιαστικό. Και εμείς δεν χωνεύουμε την Εκκλησία αλλά ποίες ιδέες καλούμαστε εδώ να υπερασπιστούμε; Έλεος «θεέ» μου!

Για υπερασπιστές του, βρήκε πέρα από αυτούς που θα ‘θελαν να εκσυγχρονιστεί ο λόγος της εκκλησίας, και ανθρώπους της αριστεράς. Δεν μπορώ όμως να κατανοήσω γιατί θα έπρεπε εγώ, για παράδειγμα, να ταχθώ στο πλευρό του Πιτσιλλίδη. Σε τελική ανάλυση, όσον αφορά την ίδια την δογματική προσέγγιση του ζητήματος, η Ιερά Σύνοδος έχει δίκαιο. Τόσο δίκαιο που θα έπρεπε να αφορίσει και τον εαυτό της άλλες τόσες φορές, αλλά αυτό είναι άλλου.. παπά Ευαγγέλιο.

Δεν έγινα κατανοητός ε;

Για να εξηγούμαι:

Είμαι ένα γουρουνάκι (Το προσφυγικό κύμα και η "ευαισθητοποίηση" μας)

Σε κάθε περίπτωση εγώ απέφευγα επιμελώς να ασχοληθώ με το ζήτημα των προσφύγων και των μεταναστών. Προσπερνούσα, όσο μου το επέτρεπε η περιέργεια μου, τα άρθρα, τις αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, στα blogs κ.λπ. Εδώ και ένα μήνα επιτυχώς ξέφυγα του ζητήματος. Προτίμησα να είμαι ένα μικρό, μικροαστικό γουρουνάκι, το οποίο η φρίκη δεν θα ακουμπήσει. Λένε, στο κάτω-κάτω, πως τα τρομαγμένα ζώα έχουν κι άσχημο κρέας.

Εν τέλει ανακάλυψα πως ο λόγος που απέφευγα την ενασχόληση με το ζήτημα αυτό δεν ήταν τόσο οι μικροαστικές μου καταβολές. Δυστυχώς, βλέπεις, εκτός από βαλανίδια, άχυρα, μαρτίνι, ουζάκια, μεζεδάκια και φραπέ, ήμουν αρκετά τυχερός, ώστε να βρω σε μια γωνιά του χοιροστασίου μια βρυσούλα ταξικό νεράκι που λίγα γουρουνάκια εκτιμούσαμε. Αυτή λοιπόν η ταξική οπτική, από την οποία δροσίστηκα κάποτε, με ενοχλούσε. Δεν με άφηνε να ασχοληθώ με το ζήτημα.

Γιατί ξέρεις, η τραγικότητα των όσων συμβαίνουν, γίνεται ακόμη πιο αιχμηρή όταν την αντιληφθείς ως αποτέλεσμα των ανθρωποφάγων κοινωνιών, τις οποίες δημιουργήσαμε με συνενοχή και ανοχή ή (στην καλύτερη) ανεπιτυχή αντίσταση. Είναι χειρότερο να γνωρίζεις πως αυτοί όλοι οι απάτριδες ζωντανοί-νεκροί, με τα μαυριδερά παιδιά τους αγκαλιά, είναι αποτέλεσμα επιλογών που αποδεχτήκαμε, πανηγυρίσαμε ή δεν αποτρέψαμε. Είναι φρικιαστικό πίσω από τις λέξεις «ανθρωπιστική κρίση» να θυμάσαι όλους αυτούς που γιόρταζαν την αραβική άνοιξη, που έγραφαν διθυράμβους για το «κίνημα» κατά του Άσαντ.

Η εξομολόγηση της Κατερίνας Ή η κυπριακή μικροαστική bloggoδιανόηση

Με πείσανε να γίνω ρεβιζιονιστής και να γυρίσω δίσκο. Ένα μπλόγκ λέει μια φίλη, πρέπει να έχει πιο προσωπικό τόνο. Να έχει ένα πιο ημερολογιακό, πιο λογοτεχνικό ύφος. Τα γραπτά αυτά πρέπει να απευθύνονται στο κοινό, λες και εξομολογείσαι σε φίλο σου. Να μοιράζεσαι τις εμπειρίες και μέσα από αυτές τις απόψεις σου. Να δίνεις καθημερινές εικόνες, απ’ αυτές που μπορεί να ταυτιστεί ο οποιοσδήποτε άλλος. Και τσακ, μόλις τον γραπώσεις στα  δίχτυα της ταύτισης με την κοινή σας καθημερινή εμπειρία, τότε εκεί περίτεχνα τσουβαλιάζεις, με τη φωνή που επαναλαμβάνει τον λόγο σου στο κεφάλι του ο αναγνώστης σου, όλα σου τα μηνύματα.

Πρέπει πρώτα δηλαδή ο αναγνώστης να δει με τη ματιά σου. Να διαβάσει για αυτά που βλέπει στη μέρα του, στις διακοπές του, στην έξοδο του, αλλά που δεν τα έχει αναλογιστεί με περισσότερες από μια-δύο σκέψεις. Και τότε, μόλις το κεφάλι του αρχίσει να κινείται καταφατικά, εν-δυο, πάνω-κάτω, αναλογιζόμενος πως τα έχει ζήσει και ίδιος αυτά, τότε έχεις κερδίσει. Οι σκέψεις σου θα ξετυλίγονται σαν να ήτανε δικές του. Γίνεστε, αναγνώστης και συγγραφέας, οι ήρωες που πάντα πιστεύατε πως είστε, σε μια ιστορία στην οποία πρωταγωνιστείτε και το γεγονός πως έχετε δίκαιο στα πάντα έρχεται να ταυτίσει τις απόψεις του αναγνώστη με αυτές του συγγραφέα, αφού ήδη έχουν ταυτιστεί οι εμπειρίες σας.

Για τους νεοφώτιστους επαναπροσεγγιστές

Επιτέλους, έγινε και αυτό! Η κυπριακή δεξιά άρχισε να ωριμάζει. Κάπως.. Όμως το κάνει πλέον. Με τον δικό της τρόπο, αλλά το κάνει. Φυσικά πολύ απέχει από τη συλλογική σοβαρότητα ενός έμπειρου συντηρητικού ή/και νεοφιλελεύθερου κόμματος, αλλά προσπαθεί να πάρει το δρόμο. Φαίνεται πως αυτοί που είχαν ανάγκη τον πολυδιαφημιζόμενο «εξευρωπαϊσμό» ήταν οι ίδιοι που τον διαφήμιζαν για όλους τους υπόλοιπους. Δεν θα ασχοληθούμε εδώ με τη διαδικασία ωρίμανσης της ως προς άλλα στοιχεία παρά μόνο στο Κυπριακό.

Βέβαια αυτή η διαδικασία ωρίμανσης δεν ήρθε (και ούτε θα ερχόταν) χωρίς την πρότερη μετάβαση του κυπριακού κεφαλαίου στο μονοπωλιακό του στάδιο. Με άλλα λόγια αν το Κυπριακό κεφάλαιο δεν είχε τόσο έντονη και τόσο συλλογικά την ανάγκη για επέκταση των αγορών του (στην κατεχόμενη Κύπρο) , όλοι αυτοί οι νεοφώτιστοι επαναπροσεγγιστές της δεξιάς ακόμη θα ονειρεύονταν τον μαρμαρωμένο βασιλιά που θα αφάνιζε τους Οθωμανούς που όπως καλά μας ενημέρωναν ήταν γιοί εκδιδομένων γυναικών.

Το δημοψήφισμα

Αφορμή για τα πιο κάτω το δημοψήφισμα στην Ελλάδα. Ναι και όχι και συναισθηματισμοί και αφορισμοί. Νταηλίκια από τη μία και τρομοκρατία από την άλλη. Ελάχιστες φωνές που ψύχραιμα μπορούν να εκθέσουν την άποψη τους. Όλο αυτό το βουητό μόνο κούραση, απογοήτευση και τελικά μια αίσθηση αδιαφορίας μου προκαλεί.

Αδιαφορία; Λίγο σκληρή λέξη για πολιτικοποιημένα άτομα σε μια έντονη στιγμή πολιτικοποίησης. Όμως άμα έχεις μια στοιχειώδη σοβαρότητα πώς να μη σε αποστασιοποιεί ο ελεεινός φανατισμός που εκπροσωπεί με ηρωικές αξιώσεις το Ναί και το Όχι του δημοψηφίσματος; Δυστυχώς αυτός ο φανατισμός στην τελική είναι που επικρατεί, όχι στην απάντηση "ναι ή όχι", αλλά στην μετάφραση του ερωτήματος. Δηλαδή οι μεν απαντάνε Ναι και οι δε Όχι σε διαφορετικά ερωτήματα! Ελάχιστοι απαντάνε στο ερώτημα που πραγματικά τίθεται μπροστά τους. Και στην τελική ποίο είναι το ερώτημα;

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Τουλάχιστον όπως τα καταλάβαμε.