Με πείσανε να γίνω ρεβιζιονιστής και να γυρίσω δίσκο. Ένα μπλόγκ λέει μια
φίλη, πρέπει να έχει πιο προσωπικό τόνο. Να έχει ένα πιο ημερολογιακό, πιο
λογοτεχνικό ύφος. Τα γραπτά αυτά πρέπει να απευθύνονται στο κοινό, λες και
εξομολογείσαι σε φίλο σου. Να μοιράζεσαι τις εμπειρίες και μέσα από αυτές τις
απόψεις σου. Να δίνεις καθημερινές εικόνες, απ’ αυτές που μπορεί να ταυτιστεί ο
οποιοσδήποτε άλλος. Και τσακ, μόλις τον γραπώσεις στα δίχτυα της ταύτισης με την κοινή σας καθημερινή
εμπειρία, τότε εκεί περίτεχνα τσουβαλιάζεις, με τη φωνή που επαναλαμβάνει τον
λόγο σου στο κεφάλι του ο αναγνώστης σου, όλα σου τα μηνύματα.
Πρέπει πρώτα δηλαδή ο αναγνώστης να δει με τη ματιά σου. Να διαβάσει για
αυτά που βλέπει στη μέρα του, στις διακοπές του, στην έξοδο του, αλλά που δεν
τα έχει αναλογιστεί με περισσότερες από μια-δύο σκέψεις. Και τότε, μόλις το
κεφάλι του αρχίσει να κινείται καταφατικά, εν-δυο, πάνω-κάτω, αναλογιζόμενος
πως τα έχει ζήσει και ίδιος αυτά, τότε έχεις κερδίσει. Οι σκέψεις σου θα
ξετυλίγονται σαν να ήτανε δικές του. Γίνεστε, αναγνώστης και συγγραφέας, οι
ήρωες που πάντα πιστεύατε πως είστε, σε μια ιστορία στην οποία πρωταγωνιστείτε
και το γεγονός πως έχετε δίκαιο στα πάντα έρχεται να ταυτίσει τις απόψεις του
αναγνώστη με αυτές του συγγραφέα, αφού ήδη έχουν ταυτιστεί οι εμπειρίες σας.