Για τους νεοφώτιστους επαναπροσεγγιστές

Επιτέλους, έγινε και αυτό! Η κυπριακή δεξιά άρχισε να ωριμάζει. Κάπως.. Όμως το κάνει πλέον. Με τον δικό της τρόπο, αλλά το κάνει. Φυσικά πολύ απέχει από τη συλλογική σοβαρότητα ενός έμπειρου συντηρητικού ή/και νεοφιλελεύθερου κόμματος, αλλά προσπαθεί να πάρει το δρόμο. Φαίνεται πως αυτοί που είχαν ανάγκη τον πολυδιαφημιζόμενο «εξευρωπαϊσμό» ήταν οι ίδιοι που τον διαφήμιζαν για όλους τους υπόλοιπους. Δεν θα ασχοληθούμε εδώ με τη διαδικασία ωρίμανσης της ως προς άλλα στοιχεία παρά μόνο στο Κυπριακό.

Βέβαια αυτή η διαδικασία ωρίμανσης δεν ήρθε (και ούτε θα ερχόταν) χωρίς την πρότερη μετάβαση του κυπριακού κεφαλαίου στο μονοπωλιακό του στάδιο. Με άλλα λόγια αν το Κυπριακό κεφάλαιο δεν είχε τόσο έντονη και τόσο συλλογικά την ανάγκη για επέκταση των αγορών του (στην κατεχόμενη Κύπρο) , όλοι αυτοί οι νεοφώτιστοι επαναπροσεγγιστές της δεξιάς ακόμη θα ονειρεύονταν τον μαρμαρωμένο βασιλιά που θα αφάνιζε τους Οθωμανούς που όπως καλά μας ενημέρωναν ήταν γιοί εκδιδομένων γυναικών.

Κανονικά δεν θα έπρεπε να είχα παράπονο.  Καλό είναι που επιτέλους οι γιοί των εκδιδομένων γυναικών, οι Οθωμανοί, έγιναν πλέον το σύνοικο στοιχείο, έγιναν Τουρκοκύπριοι και όχι Τούρκοι και επιτέλους τους αγάπησε και η δεξιά. Αλλά αυτή τους η στροφή έχει κάτι που δεν σταματά να μου προκαλεί αναγούλα. Και όσο και αν προσπάθησα, αυτή η αγάπη, αυτό το μελόδραμα που παρουσιάζεται ως επαναπροσέγγιση (ή πως αλλιώς το αποκαλούν οι φίλοι νεοφιλελεύθεροι) δεν μπορεί να χωνευτεί έτσι με μιας.

Δεν είναι βέβαια μόνο που με ενοχλεί το γεγονός πως από την μία μέρα στην άλλη, αυτοί που πιθήκιζαν σε οπαδικές κερκίδες και φοιτητικά αμφιθέατρα την φυσική ανωτερότητα του Ελληνικού έθνους, το πόσο βαριά την ζύγιζαν του τσολιά, που για εκείνους η επαφή με τους βάρβαρους και μογγόλους  Τούρκους θεωρείτο μίασμα και έσχατη προδοσία, σήμερα έγιναν με τη μία οι μεγαλύτεροι υποστηρικτές της συνύπαρξης των δύο κοινοτήτων στο νησί. Όχι, δεν είναι μόνο αυτό. Είναι γενικότερα, ο τρόπος που το κάνουν.

Καταλαβαίνω,  είναι σίγουρα θετικό βήμα. Όταν πλέον κουράστηκαν να ανταγωνίζονται ο ένας τον άλλο για το ποιος είναι ο πιο γριβικός, ο πιο τουρκοφάγος, ο πιο αιμοβόρος φασίστας, όταν πλέον φόρεσαν τα κουστουμάκια του φιλόδοξου δικηγοράκου, λογιστή και manager, όταν αφουγκράστηκαν να χτυπά στις φλέβες τους η ανάγκη του κεφαλαίου για επανένωση και επένδυση (όχι πλέον μετατρέποντας τον μιναρέ σε cabaret, αλλά σε τουριστική κοσμοπολιτική attraction), πλημμύρισαν από αγάπη. Είναι ένα βήμα. Σίγουρα.

Αλλά πώς μπορεί κάποιος πραγματικά να εμπιστευτεί αυτό το βήμα. Από πού να αρχίσω και πού να τελειώσω για το πόσο κούφιο μου φαίνεται το νέο «είναι» τους. Πώς να μην μου γυρίζει το στομάχι όταν βλέπω αυτόν τον αυτάρεσκο τρόπο που αυτοπροβάλλονται ως υποστηρικτές πλέον των Τουρκοκυπρίων. Από την τυφλή, βρώμικη εθνικίλα, ξαφνικά πλημμυρισμένοι έρωτα δείχνουν σε όλους τους άλλους τον δρόμο που ως φαίνετε πρώτοι ανακάλυψαν. Διδακτικά, από ψηλά, με την αυτοϊκανοποίηση και την υπερηφάνεια που τους φουσκώνει το μεγαλοφυές εγώ τους (μιας και έκαναν αυτή την τρομερή ανακάλυψη της αγάπης) μας καλούν να τους ακολουθήσουμε στο δρόμο που βρισκόμαστε ήδη πιο μπροστά, πιο βαθιά, πιο συνειδητά, πιο σεμνά.

Και δεν είναι η έλλειψη σεμνότητας αυτή καθεαυτή που οδηγεί το περιεχόμενο του στομαχιού μου πίσω στον οισοφάγο μου. Είναι περισσότερο η υποκρισία, τα τεράστια βολικά άλματα που κάνουν στη λογική που με αφήνουν άφωνο μπροστά στην εφευρετικότητα και την άνεση τους. Για παράδειγμα, λένε να ξεχαστεί το παρελθόν! Προσέξτε! Όχι να το επανεξετάσουν σωστά, αντικειμενικά, ψύχραιμα. Θέλουν να το εγκαταλείψουμε. Με μια μονοκονδυλιά (όλοι έκαναν λάθη! Λαθη!!) Απαιτούν να σβήσουν τις αιτίες του σημερινού κακού. Ο εθνικισμός, ο φανατισμός τους, η ΕΟΚΑ Β τους, η ΤΜΤ τους, τα ξένα σχέδια για διπλή ένωση, μούγγα για όλα. Σκασμός! Ούτε λέξη! Γιατί η αλήθεια θα τους θυμίσει το δηλητηριώδες γάλα που βυζάξανε, την πατρίδα που ουκ ελλάτω θα παραδώσουνε, τις ελληνικές σημαίες που ανεμίζανε θέλοντας να τις βάψουν σε αίμα (και τι αίμα; Τούρκικο). Γιατί άμα κατονομάσουν τους εχθρούς της Κύπρου τον εθνικισμό, τον σοβινισμό, τον ιμπεριαλισμό θα πρέπει να σκύψουν το κεφάλι, να απολογηθούν, να κόψουν αληθινά το δεσμό με το παρελθόν τους και να πουν «ποτέ ξανά!».

 Κάνουν όμως, όντως, ένα βήμα. Ας πάει στο διάολο λοιπόν το παρελθόν. Και από τις δύο κοινότητες κάποιοι τρελοί, άφρονες, που κανένας δεν τους ξέρει και δεν έχει σχέση μαζί τους, για αδιευκρίνιστους λόγους και αιτίες έκαναν πεντέ-έξι σφαγές, κανένα λάθος εδώ και εκεί και τα πράγματα βγήκαν εκτός ελέγχου. Δεν βαριέσαι, άστα να πάνε. Βαριέμαι, λοιπόν, τ’ αφήνω. Είναι ένα βήμα. Ας δούμε λοιπόν το μέλλον. Σε ποια βάση χτίζει αυτή την επαναπροσέγγιση η νεοφώτιστη νεοφιλελεύθερη δεξιά; Τι δώρα έρχεται να μας φέρει και γιατί και πάλι με πιάνει ζάλη;

Ε λοιπόν, είναι που και αυτό το βήμα που κάνουν μου θυμίζει κάτι από τα παλιά τους. Αυτοί πάντοτε γούσταραν να πολιορκούν μια έννοια, μια ιδέα, κάτι πιο ψηλά από την πραγματικότητα. Εκεί που κάποτε ήταν το έθνος, η φυλή, η Ελλάς, η πατρίδα, η θρησκεία, η οικογένεια, τώρα στήνουν το νέο τους καπρίτσιο σε ένα εξίσου φαντασιακό επίπεδο. Νέες λέξεις και ιδέες αιωρούνται στα κεφάλια της νεοφώτιστης δεξιάς. Τα άρθρα τους σφύζουν από αγάπη, απαγκίστρωση από το παρελθόν, ανεκπλήρωτους έρωτες Ε/κ και Τ/κ, καφεδάκια επαναπροσέγγισης με Τ/κ φίλους (για το οποίους αν δεν καυχηθούν δεν γράφετε άρθρο), φιλία, ανάπτυξη κτλ. Είναι ένα μεγάλο βήμα. Από το μίσος στην αγάπη. Αυτό ήταν το κυπριακό για την δεξιά. Μια σχέση μίσους – αγάπης. Ψυχολογικό το πρόβλημα. Και η μετάβαση στην αγάπη το λύνει.

Ε τόση αγάπη εμένα μου κάθεται στο στομάχι. Θέλω λίγο μίσος εγώ να με κρατά ξύπνιο ρε παιδί μου. Με τους Τουρκοκύπριους γνωστούς μου δεν συζητάμε για τους ανεκπλήρωτους ενδοκοινοτικούς έρωτες, ούτε για τα κοινά πανηγύρια, ούτε πώς χορεύουμε τον καρτσιλαμά, ούτε για την αγάπη που πλανάται στον αέρα και μπορεί να μας ενώσει. Μας ενώνει μια χαρά και το μίσος. Μαζί μισούμε τους φασίστες, τους εθνικιστές, αυτούς που οδήγησαν την Κύπρο στην καταστροφή. Αυτούς που μας εμποδίζουν να μισούμε λεύτερα στην κοινή μας πατρίδα. Μαζί μισούμε τους εκμεταλλευτές μας, τους εργοδότες , τους τραπεζίτες, αυτούς που μας κλέβουν το μισθό. Μαζί διψούμε να κάνουμε αγώνες για ένα μεροκάματο, για μια στέγη, για λίγη μόρφωση. Μαζί ονειρευόμαστε να συντρίψουμε όποιον μας σταθεί εμπόδιο σε αυτά. Και αυτό το μίσος έχει πολύ βαθιές ρίζες. Είναι διαποτισμένη με αυτό η καθημερινότητα μας, η ανάγκη μας να ζήσουμε. Την αγάπη μας εκεί την χτίζουμε, στις καθημερινές μας ανάγκες και στο μίσος σε όσους μας στερούν την ικανοποίηση τους.

Ας κρατήσουν οι άλλοι λοιπόν την ιδεατή ψυχολογική επαναπροσεγγιστική τους αγάπη. Δεν λέω ένα βήμα καλό είναι. Είναι ένα βήμα. Μετέωρο. Εκτός φυσικά αν εδραιωθεί σε διακοινοτικό business. Τότε πραγματικά θα τους πιστέψω. Γιατί εκεί η αγάπη τους θα εδραιωθεί στο έδαφος, σε αυτό που διψούν να κάνουν πραγματικά, στην εκμετάλλευση.