Είμαι ένα γουρουνάκι (Το προσφυγικό κύμα και η "ευαισθητοποίηση" μας)

Σε κάθε περίπτωση εγώ απέφευγα επιμελώς να ασχοληθώ με το ζήτημα των προσφύγων και των μεταναστών. Προσπερνούσα, όσο μου το επέτρεπε η περιέργεια μου, τα άρθρα, τις αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, στα blogs κ.λπ. Εδώ και ένα μήνα επιτυχώς ξέφυγα του ζητήματος. Προτίμησα να είμαι ένα μικρό, μικροαστικό γουρουνάκι, το οποίο η φρίκη δεν θα ακουμπήσει. Λένε, στο κάτω-κάτω, πως τα τρομαγμένα ζώα έχουν κι άσχημο κρέας.

Εν τέλει ανακάλυψα πως ο λόγος που απέφευγα την ενασχόληση με το ζήτημα αυτό δεν ήταν τόσο οι μικροαστικές μου καταβολές. Δυστυχώς, βλέπεις, εκτός από βαλανίδια, άχυρα, μαρτίνι, ουζάκια, μεζεδάκια και φραπέ, ήμουν αρκετά τυχερός, ώστε να βρω σε μια γωνιά του χοιροστασίου μια βρυσούλα ταξικό νεράκι που λίγα γουρουνάκια εκτιμούσαμε. Αυτή λοιπόν η ταξική οπτική, από την οποία δροσίστηκα κάποτε, με ενοχλούσε. Δεν με άφηνε να ασχοληθώ με το ζήτημα.

Γιατί ξέρεις, η τραγικότητα των όσων συμβαίνουν, γίνεται ακόμη πιο αιχμηρή όταν την αντιληφθείς ως αποτέλεσμα των ανθρωποφάγων κοινωνιών, τις οποίες δημιουργήσαμε με συνενοχή και ανοχή ή (στην καλύτερη) ανεπιτυχή αντίσταση. Είναι χειρότερο να γνωρίζεις πως αυτοί όλοι οι απάτριδες ζωντανοί-νεκροί, με τα μαυριδερά παιδιά τους αγκαλιά, είναι αποτέλεσμα επιλογών που αποδεχτήκαμε, πανηγυρίσαμε ή δεν αποτρέψαμε. Είναι φρικιαστικό πίσω από τις λέξεις «ανθρωπιστική κρίση» να θυμάσαι όλους αυτούς που γιόρταζαν την αραβική άνοιξη, που έγραφαν διθυράμβους για το «κίνημα» κατά του Άσαντ.

Τελικά ο μικροαστός μέσα μου ήταν αυτός που ήθελε να ασχοληθεί με το ζήτημα των μεταναστών και όχι η προλεταριακή μου συνείδηση. Γιατί είδα τοοοόσους μικροαστούς να «ευαισθητοποιούνται» με το ζήτημα, που η αυθόρμητη μου αντίδραση ήταν να βγάλω το σκασμό. Δεν μπορώ να ευαισθητοποιηθώ εγώ άλλο. Ήμουν αρκετά ευαίσθητος (και ευέξαπτος) όταν η δημοκρατική Δύση εξήγαγε βίαια δημοκρατία στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ, στη Λιβύη και τη Συρία.

Ίσως τότε να ήμουν και λίγο υπερβολικά ευαίσθητος. Τόσο ευαίσθητος που με απεκάλεσαν φίλο του ενός ή του άλλου δικτάτορα. Τόσο ευαίσθητος που μου είπαν πως αποδέχομαι την καταπίεση αυτών των λαών από έναν Καντάφι, Άσαντ, Σαντάμ, τους Ταλιμπάν και την Αλ Κάιντα. «Είσαι μαζί μας ή με τους άλλους;». Σοβαρεύτηκα λοιπόν κι εγώ. Στο τέλος της ημέρας, η Δύση εξήγαγε πολιτισμό στους τριτοκοσμικούς εδώ κι 150 χρόνια.. A white man’s burden. Θα χαλούσα εγώ τις παραδόσεις; Θα λιποτακτούσα μπρος στο φυλετικό μας καθήκον; Η δική μου ευαισθητοποίηση ερχόταν σε αντίθεση με όλους αυτούς που ευαισθητοποιούνταν για την εξαγωγή της δημοκρατίας και των καλών τρόπων. Κι εγώ μια χαρά γουρουνάκι, με καλούς τρόπους μεγάλωσα. Με άχυρα, βαλανίδια, GCE και πτυχία.

Βλέπεις και ιστορικά είναι για αυτούς αποδεδειγμένο πως έτσι εξαπλώνεται η αστική δημοκρατία. Δεν το θυμάμαι σε κανένα ιστορικό παράδειγμα αλλά για να επιμένουν τόσο, έτσι πρέπει να είναι. Και εγώ νόμιζα πως οι δυτικές δημοκρατίες ήταν γέννημα θρέμμα της ωρίμανσης του εθνικισμού και των φιλελευθέρων στις ίδιες τις χώρες τους. Αλλά τι ξέρω εγώ από αυτά; Προφανώς και τους επιβλήθηκε βίαια και από τα έξω. Ή μπορεί πιο απλά να είναι γνώρισμα μόνο του Βορειοδυτικού ημισφαιρίου η ιστορική εξέλιξη. Οι υπόλοιποι, σαφώς πιο σκουρόχρωμοι και καθυστερημένοι, θα πρέπει να τύχουν βοήθειας με ναπάλμ, ουράνιο και drones.

Σε αντίθεση με το λανθασμένα ευαισθητοποιημένο άτομό μου, οι ορθώς ευαισθητοποιημένοι φίλοι μου εκσπερμάτωναν ανθρώπινα δικαιώματα αντικρίζοντας τα ψηφίσματα της ΕΕ, η οποία στεκάμενη αγέρωχη στις δημοκρατικές της αξίες καλούσε τον κάθε Μεσανατολίτη δικτατορίσκο σε τάξη και ενίσχυε υλικά την αγωνιζόμενη αντιπολίτευση. Βέβαια, αν αυτή η ενίσχυση ερχόταν από τα όχι και τόσο δημοκρατικά κράτη του Αραβικού κόλπου, ας μην ξεχνάμε πως και οι Άραβες πρίγκιπες και εμίρηδες έχουν ένα prestige, μια αίγλη ρε παιδί μου! Πήγες ποτέ στο Dubai; Όχι; Διαμάντι! Που να στα λέω! Επίσης θα πρέπει να θεωρήσουμε τεχνικές λεπτομέρειες το γεγονός πως τα χρήματα και τα όπλα της δημοκρατικής αντίστασης εξόπλιζαν κάτι ομαδούλες τύπου Αλ-Κάιντα και Ισλαμικού κράτους.

Τέλος, όσο αφορά κάτι παλαβιάρικες αντιλήψεις πως όλα αυτά αποτελούν ένα τελευταίο σκέλος της ΝΑΤΟϊκής στρατηγικής ελέγχου της Μέσης Ανατολής, προτού ξεκινήσει το μεγάλο παιχνίδι στη Νοτιοανατολική Ασία, αυτά θα πρέπει να παρατεθούν σε συνωμοσιολογικές ιστοσελίδες, παρέα με τις θεωρίες για τους εξωγήινους, τους Illuminati και τον Πάτερ-Παΐσιο. Πάντως, οι προφητείες του Παΐσιου γίνονται ευρύτερα αποδεχτές από τους ευαισθητοποιημένους ευρωπαϊστές φίλους μου σε αντίθεση με κάτι ιμπεριαλισμούς, μονοπωλιακούς ανταγωνισμούς και Νατοϊκούς γεωστρατηγικούς σχεδιασμούς που τους τσαμπουνούσα.

Και τώρα;

Και τώρα πρόσφυγες.

Ζητείται ευαισθητοποίηση. Διάλογοι και κονταροχτυπήματα για το κατά πόσο οι φωτογραφίες των πνιγμένων παιδιών θα πρέπει να δημοσιοποιούνται. Λαϊκοί έρανοι και φιλανθρωπικά gala για να μαζευτούν ρούχα, τρόφιμα και άλλα βασικά αγαθά για τους μετανάστες. Κρατικές υπηρεσίες και εθελοντές προσπαθούν να οργανωθούν, ούτως ώστε να αντιμετωπιστεί η «ανθρωπιστική κρίση». Πέντε εκατομμύρια μόνο οι Σύριοι πρόσφυγες. Στοιβάζονται σαν ζώα σε βάρκες, τρένα, λεωφορεία. Χτυπούν και χτυπιούνται σε κάθε σταθμό ελέγχου μπας και παν στον επόμενο. Πνίγονται, δέρνονται, κλαίνε, πεθαίνουν. Οι οικογένειες διαλύονται. Και εμείς καλούμαστε να ευαισθητοποιηθούμε.

Μα δεν θέλω! Δεν θέλω να ευαισθητοποιηθώ. Δεν θέλω να συγκινηθώ από αυτό το «ανθρώπινο δράμα». Θέλω να παραμείνω ένα γουρουνάκι. Θέλω να αγχώνομαι για τα κιλά που έβαλα και δεν λένε να φύγουν. Θέλω να αγχώνομαι για τη γυμναστική που παραμέλησα. Τους καφέδες με φίλους που καθυστέρησα. Έχω τα οικονομικά μου, τα ανεργιακά μου, τα ψυχολογικά μου, τα οπαδικά μου. Θέλω τον μικρόκοσμό μου. Δεν μπορώ να συμμετάσχω σε αυτή την ευαισθησία.

Και μην με παρεξηγείτε. Δεν είναι πως δεν θέλω να ευαισθητοποιηθώ γιατί μου αρέσει να είμαι ένα γουρουνάκι. Είναι ακριβώς το αντίθετο. Είναι γιατί όλα τα γουρούνια έχουν «ευαισθητοποιηθεί». Είναι γιατί προσπαθούν να βρουν τρόπους «επίλυσης του μεταναστευτικού» την ίδια ώρα που δοξολογούν τις στρατιωτικές επιχειρήσεις του ΝΑΤΟ. Είναι γιατί δακρύζουν για ένα πνιγμένο παιδάκι την ίδια ώρα που ακράδαντα πιστεύουν πως η ΕΕ έφερε την ειρήνη στην Ευρώπη και δεν τους καίγεται καρφί αν μετέφερε τον πόλεμο αλλού.

Είναι που ευαισθητοποιούμαι διαφορετικά(και παλαβά), όπως παλαιότερα μου υπέδειξαν. Και αν τύχω αυτής της ευαισθητοποίησης, τότε θα νιώσω τα χέρια μου βρεγμένα με θαλασσινό νερό και αίμα μεταναστών. Θα νιώσω πως παίρνω το μωρό από την αγκαλιά της κάθε μετανάστριας. Πως είμαι εγώ που κλωτσοκοπώ τους μετανάστες στα σύνορα. Πως είμαι εγώ που τους σέρνω από τις ράγες. Πως εγώ τους πήρα το σπίτι, τη μάνα, τον πατέρα, τον παππού.

Και όλα αυτά θα τα νιώσω γιατί όταν εσείς που ευαισθητοποιείστε σήμερα, στηρίζατε το Ευρωενωσιακό έκτρωμα που προσφυγοποιεί τον κόσμο, δεν σας είπα να πάτε ομαδικά στο διάολο. Γιατί όταν γράφατε και μιλούσατε υπέρ των πολέμων των αφεντικών σας, δεν φώναξα πιο δυνατά από εσάς. Γιατί όταν θέλατε να μπείτε στο ΝΑΤΟ, σας άφησα να με ταμπελώνετε ως γραφικό διαφωνούντα. Γιατί όταν βρίζατε τους μετανάστες στην Κύπρο, προσπαθούσα να σας εξηγήσω λογικά τι είναι τα «τσιεκκούθκια». Γιατί όταν χειροκροτούσατε τη συμμετοχή της Κύπρου στη «διεθνή συμμαχία κατά της τρομοκρατίας», δεν σας έφτυσα κατάμουτρα. Γιατί σας άφησα να χειραγωγείτε και να πείθετε μια κοινωνία ολόκληρη.

Αφού λοιπόν, τότε, με καταστήσατε ακούσιο θεατή στα εγκλήματά σας, τώρα αφήστε με αναίσθητο. Ευαισθητοποιηθείτε εσείς. Το χρειάζεστε με τόσο αίμα στα χέρια σας. Με τόσα δάκρυα στη συνείδησή σας. Νιώστε καλύτερα αφού κάνατε το «ανθρωπιστικό σας καθήκον» και την επόμενη χτίστε καλύτερα ευρωπαϊκά σύνορα για να μην βλέπετε τα αποτελέσματα των ευρωπαϊκών σας επιλογών. Μην πάθετε και καμιά υπερκόπωση από την πολλή ευαισθησία.

Εγώ θα παραμείνω ένα μικρό αναίσθητο γουρουνάκι και από Δευτέρας στη δίαιτά μου και τα προβλήματα μου.