Tuesday, October 6, 2015

Άφοοι του θεού!

Μέγα θέμα ο αφορισμός Πιτσιλλίδη. Τόσο κακό, τόσες ανίερες συγκρίσεις, τόση υπεράσπιση. Τίποτα ουσιαστικό. Και εμείς δεν χωνεύουμε την Εκκλησία αλλά ποίες ιδέες καλούμαστε εδώ να υπερασπιστούμε; Έλεος «θεέ» μου!

Για υπερασπιστές του, βρήκε πέρα από αυτούς που θα ‘θελαν να εκσυγχρονιστεί ο λόγος της εκκλησίας, και ανθρώπους της αριστεράς. Δεν μπορώ όμως να κατανοήσω γιατί θα έπρεπε εγώ, για παράδειγμα, να ταχθώ στο πλευρό του Πιτσιλλίδη. Σε τελική ανάλυση, όσον αφορά την ίδια την δογματική προσέγγιση του ζητήματος, η Ιερά Σύνοδος έχει δίκαιο. Τόσο δίκαιο που θα έπρεπε να αφορίσει και τον εαυτό της άλλες τόσες φορές, αλλά αυτό είναι άλλου.. παπά Ευαγγέλιο.

Δεν έγινα κατανοητός ε;

Για να εξηγούμαι:


Έχω την άποψη πως δεν μπορεί να αφορά ανθρώπους που διαφωνούν με την ίδια τη θρησκεία, η διαγραφή ενός μέλους της Εκκλησίας για διαφωνίες στην ανάλυση του Δόγματος. Γνωρίζω βέβαια πως ο αφορισμός δεν είναι απλή διαγραφή αλλά περιέχει και ένα «ανάθεμα». Αλλά γιατί να τα λογαριάσει αυτά τα «ανάθεμα» ένας άνθρωπος που δεν πιστεύει στην εξουσία τους; Αυτά αποτελούν πρόβλημα του ιδίου του Πιτσιλλίδη. Στήριξη σε αυτόν θα μπορούσε να δοθεί εάν συμφωνούσε κάποιος με την εκσυγχρονιστική ανάλυση του δόγματος όπως την κάνει ο Πιτσιλλίδης. Όμως, ένας άθεος θα διαφωνούσε ΚΑΙ με την προσέγγιση Πιτσιλλίδη όπως και με την προσέγγιση της Εκκλησίας.

Με άλλα λόγια, έχει δικαίωμα η Εκκλησία να τον αφορίσει γιατί προσπαθεί να εκσυγχρονίσει το δόγμα της, να αλλοιώσει τον «αληθινό» και «αιώνιο» «Λόγο» του «Θεού». Η ελευθερία του λόγου του Πιτσιλλίδη είναι η ίδια με την ελευθερία της Εκκλησίας να τον διώξει από το club. Επομένως δεν μπορεί κάποιος να υπερασπιστεί την ελευθερία του λόγου του Πιτσιλλίδη και την ίδια ώρα να στερεί την ελευθερία της Εκκλησίας να πράξει αναλόγως. Στο τέλος της ημέρας δεν του έκαψε και τα βιβλία (και ιδού οι ανίερες συγκρίσεις με άλλους αφορισμένους).

Η υπεράσπιση του Πιτσιλλίδη στο εν λόγω ζήτημα έχει ουσία μόνο εάν κάποιος υπερασπίζεται και το περιεχόμενο του λόγου του Πιτσιλλίδη. Του θεολογικού του λόγου. Που όσο και αν είναι πιο «προοδευτικός», παραμένει θεολογικός. Επομένως, για τον πραγματικά προοδευτικό άνθρωπο που έχει σπάσει τα δεσμά της δεισιδαιμονίας και έχει ξεπεράσει τον μοιρολατρικό σκοταδισμό της θρησκείας, ακόμα και ο λόγος του Πιτσιλλίδη δεν αποτελεί παρά μια διαφορετική αφήγηση του ίδιου παραμυθιού. Στο τέλος της ημέρας δηλαδή, αυτός που θα έπρεπε να πολεμά το ίδιο το δόγμα, έρχεται να υπερασπιστεί μια από τις παραλλαγές του.

Θα ρωτήσει κάποιος τώρα: «Δεν θα προτιμούσες μια Εκκλησία που να αποδέχεται τους ομοφυλόφιλους, την έκτρωση, τα δικαιώματα των γυναικών κ.α.;»! Φυσικά η απάντηση είναι πως δεν θα προτιμούσα καμία Εκκλησία. Δεν τίθεται εδώ τέτοιο δίλλημα. Γιατί δηλαδή να νομιμοποιήσουμε ένα οργανισμό να αναλαμβάνει να κατηγοριοποιεί και να κρίνει τους ανθρώπους όχι στην βάση της εξέλιξης του (ανθρώπινου) δικαίου αλλά ενός αόριστου μεταφυσικού; Ακόμη και αν αυτή η κατηγοριοποίηση εμφανίζεται περισσότερο ανεκτική! Αυτός είναι ένας από τους κύριους λόγους που η ίδια η θρησκεία αποτελεί εργαλείο συντηρητικής σκέψης στον πυρήνα της και αυτό δεν αλλάζει όσο και αν κάποιοι την προσαρμόσουν στις απαιτήσεις των καιρών (και των ανά τον καιρό απαιτήσεων του συστήματος). Όσον και αν εκσυγχρονιστεί για να μπορεί να πλαισιώσει τον κοσμοπολιτικό νεοφιλελευθερισμό που αυτή τη στιγμή αποτελεί το παρόν προσωπείο του σύγχρονου καπιταλισμού, άλλο τόσο μπορεί σε σύντομο χρονικό διάστημα να ευλογεί τα όπλα του όποιου εκλεκτού λαού.

Ακόμη και από θεολογικής απόψεως, ο λόγος του θεού είναι παντοτινός και αληθινός. Πως το λοιπόν απαιτούμε εμείς να πάρει τα λόγια που είπε πίσω; Εάν αυτά τα λόγια που είπε μας φαίνονται σήμερα μισογυνιστικά, ομοφοβικά κ.τ.λ., είτε θα πρέπει να τα βάλουμε με τον θεό είτε θα πρέπει να αποδεχτούμε το μείγμα του θεού-τιμωρού (Παλαιά Διαθήκη)/θεού-αγαπησιάρη (Καινή Διαθήκη) και να κάψουμε, κατά το παράδειγμα του, όσους gay γνωρίζουμε. Ας δράσουμε κιόλας προτού αποφασίσει «Αυτός» καμία νέα γενοκτονία τύπου Κατακλυσμού ή Σοδόμων και Γομόρρων. Όσοι επιζήσουμε από τον αλληλοσκοτωμό, θα αγαπούμε αλλήλους φυσικά.

Γιατί λοιπόν να στηρίξουμε την θεολογική αντίληψη Πιτσιλλίδη; Επειδή έρχεται ουσιαστικά να διαγράψει όσα από τον λόγο του θεού μας φαίνονται μπαρούφες, ακόμη και από αυτήν την «αγαπησιάρικη» Καινή Διαθήκη; (Σημείωση: από το υποτιθέμενο love is in the air mood της ΚΔ, εξαιρούνται τουλάχιστον κάποιες επιστολές και το hardcore end-of-days scenario της Ιωάννου Αποκαλύψεως). Αυτή την στήριξη θα πρέπει να την βρίσκει ο Πιτσιλλίδης από αυτούς που θεωρούν πως εξυπηρετούνται οι στόχοι τους με τη διατήρηση της Εκκλησίας και της πίστης μέσω του εκσυγχρονισμού της. Και η διατήρηση της πίστης και της Εκκλησίας, όσο προοδευτική κι αν παρουσιάζεται, δεν μπορεί να παρά να έρχεται σε σύγκρουση με την ορθολογιστική σκέψη, την υλιστική θεώρηση της ιστορίας και την εξελικτική- προοδευτική πορεία της ανθρωπότητας.

Ακόμη και ο ίδιος ο τρόπος σκέψης των εκσυγχρονιστών φανερώνει τις σκοπιμότητες τους: Με λίγα λόγια δεν τους κάνει ο θεός όπως τον έφτιαξαν μέχρι σήμερα και θέλουν να τον περάσουν ένα χεράκι για να τον διατηρήσουν εν ζωή. Θα περιορίσουν λοιπόν τον κατάλογο των αμαρτιών, έτσι ώστε να μπορούν οι gay, οι σεξουαλικά ενεργοί άγαμοι, οι «παιδοκτόνοι» που κάνουν αμβλώσεις και τόσοι άλλοι πάλαι ποτέ αμαρτωλοί, να ομογενοποιούνται και να εξουσιάζονται κι αυτοί από την υπόσχεση μιας μεταθάνατον καλύτερης ζωής. Ας νοιώσουν και αυτοί πως όλα στη ζωή μας, συμβαίνουν για έναν σκοπό και ας παραδοθούν στην αφήγηση ενός θρησκευτικού οργανισμού για το τι είναι και δεν είναι αυτός ο σκοπός.

Τον Πιτσιλλίδη λοιπόν δεν έχω διάθεση να τον υπερασπιστώ επειδή σήκωσε κεφάλι σε μια μπαρούφα αντιπροτείνοντας μιαν άλλη. Αφορισμένους τους έχω αμφότερους.



2 comments:

  1. Φίλε Εξόριστε,

    Αν και η επιχειρηματολογία ΣΟΥ
    - τόσο για τη διαχρονική συντηρητικότητα της θρησκείας όσο κι αν αυτή προσπαθεί να “εκσυγχρονιστεί”
    - όσο και για το χάσμα μεταξύ της θρησκείας και Αριστεράς,
    έχει λογική βάση, εντούτοις διαφωνώ καθέτως, οριζοντίως και πλαγίως με τη θέση ΣΟΥ ότι όποιος διαφωνεί με τον αφορισμό του Πιτσιλλίδη από την καθοδηγούμενη από τον Αρχιεπίσκοπο Συνοδική Επιτροπή, αποτελεί και «υπεράσπιση του Πιτσιλλίδη στο εν λόγω ζήτημα», καθώς και «του περιεχομένου του [θεολογικού] λόγου του Πιτσιλλίδη...».

    Το τί κάνει η Ιεραρχία της Εκκλησία και πώς υπερασπίζεται από τυχόν “αιρετικούς” τα δόγματα της, ή και πώς προσταυεεται από τον «“προοδευτικός” λόγο» του όποιου Πιτσιλλίδη, είναι σε κάποιο βαθμό θέμα δικό της και μπορεί να ειπωθεί ότι αφορά κατά βάση τα εσωτερικά της. Το πώς όμως αντιμετώπισε τις προχωρημένες ή “προοδευτικές” και προφανώς και βλάσφημες και αιρετικές (για τα ιερά και όσια της Ελληνορθόδοξης Εκκλησίας της Κύπρου) απόψεις ενός θεολόγου μέλους της (που παρουσιάζεται ενίοτε κι ως πολιτικός, κήρυκας του θείου λόγου, τηλεοπτικός σχολιαστής και celebrity), πάνω σε διάφορα σύγχρονα και ζωτικής σημασίας ζητήματα, αφορά όλους μας. Κι αυτό όχι μόνο γιατί έχει σχέση με την ελευθερία της έκφρασης διαφορετικών απόψεως εντός των εκκλησιαστικών τειχών, αλλά και γιατί οι συγκεκριμένες αντιδράσεις και συμπεριφορές της Εκκλησίας αφορούν ζητήματα που έχουν σχέση με την κοινωνική πρόοδο και εξέλιξη και άπτονται της καθημερινότητας μας. Κι αυτή τη στιγμή η Εκκλησία λειτουργεί ως τροχοπέδη στις όποιες κοινωνικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις, έστω κι αν αυτές στοχεύουν να «πλαισιώσουν τον κοσμοπολιτικό νεοφιλελευθερισμό»... Γι’ αυτό και η συγκεκριμένη αντίδραση της Εκκλησίας, αλλά και γενικότερα οι συμπεριφορές και οι νοοτροπίες κυρίως της Ιεραρχίας της, αντικατοπτρίζουν τον αυταρχικό, τον οπισθοδρομικό και τον αναχρονιστικό ρόλο που εξακολουθεί να διεκδικεί (ως θεσμός, κατάλοιπο μιας άλλης συντηρητικής φεουδαρχικής εποχής) σε μια σύγχρονη ευρωπαϊκή κοινωνία, όπως πολλοί αρέσκονται να ονομάζουν την κυπριακή κοινωνία.
    Το οξύμωρο με την όλη υπόθεση του αφορισμού, το οποίο αναδεικνύει και τον οπισθοδρομικό κι ασύμβατο με τα σύγχρονα δεδομένα ρόλο της Εκκλησίας, είναι ότι αυτή τιμωρεί ανθρώπους που εκφράζουν απόψεις και θέσεις υπέρ των πολιτικών τις οποίες καλείται η κοσμική (αστική) κυπριακή Πολιτεία, να υιοθετήσει ούτως ώστε να συμβαδίζει με το σημερινά ευρωπαϊκά δεδομένα.
    Θα περιμένουμε τον Σοσιαλισμό για ν’ αλλάξουν προς το καλύτερο που αφορούν «τους ομοφυλόφιλους, την έκτρωση, τα δικαιώματα των γυναικών κ.α.»;

    ReplyDelete
    Replies
    1. Μάλλον έχεις δίκαιο στο ότι μπορεί να είμαι σκληρός απέναντι σε κόσμο που απλά αηδιάζει με τον τρόπο αντιμετώπισης της Εκκλησίας σε όποιονδήποτε εκσυγχρονισμό έστω και αν τούτος εκφράζεται στο συγκεκριμένο με τον Πιτσιλλίδη. Εάν εφάνηκεν πως τα χώνω σε τούτον τον κόσμο, απολογούμαι και διαβεβαιώ πως δεν είχα έτσι σκοπό. Ήθελα μόνο να δείξω έναν άλλο τρόπο αντιμετώπισης της Εκκλησίας.

      Θεωρώ πως ακριβώς η Εκκλησία είναι τζείνον που είναι και έχει δικαίωμα να είναι τέτοια γιατί (θα έπρεπε να) είναι ιδιωτικός οργανισμός, και η πίστη ιδιωτική υπόθεση. Τζείνο που θέλω να τονίσω είναι πως δεν πρέπει να απαιτούμε που την Εκκλησία να αλλάξει την στάση της για να ικανοποιηθούν οι διεκδικήσεις μας οι κοινωνικές. Πρέπει να τις επιβάλλουμε μέσα από την πάλη μας ΣΗΜΕΡΑ στην κρατική εξουσία και να συμπεριφερόμαστε αντίστοιχα στην Εκκλησία.

      Με άλλα λόγια εάν στο κείμενο αφορισμού του Πιτσιλλίδη η Εκκλησία εκφράζεται με hate speech για την κοινότητα των ΛΟΑΤ (όπως ψηφίστηκε ο νόμος πρόσφατα), ας κινηθεί νομικά το κράτος. Εάν δεν θέλει η Εκκλησία να κάμνουν πολιτικούς γάμους οι gay, δεν της πέφτει λόγος! Να μην την καλούν καν στις αρμόδιες επιτροπές! Εάν θεωρεί πως όσες κοπέλες κάμνουν έκτρωση αμαρτάνουν ας μην τες αποδέχεται στο ποίμνιο της. Και αν οι κοπέλες θεωρούν τον εαυτόν τους αμαρτωλό ας ζητήσουν συγχώρεση από τον ομοφοβικό, μισογύνη θεό τους και την αντίστοιχη Εκκλησία του.

      Το (σημερινό) κράτος όμως οφείλει να επιτρέπει την έκτρωση, τους γάμους ομοφυλοφίλων κτλ και η κοινωνία να περιθωριοποιεί όποιο φασισταριό (συμπεριλαμβανομένου της Εκκλησίας) επιβάλει τέτοιου είδους απόψεις φυλετικής ηθικής και καθαρότητας. Η εκκλησία ας αφορίσει όλους τους διαφωνούντες νοουμένου πως πλέον δεν επιφέρει ο αφορισμός της νομικές και κοινωνικές επιπτώσεις. Έχει δηλαδή δικαίωμα να αποφασίζει ποίος είναι και ποίος δεν είναι άξιος χριστιανός γιατί θα πρέπει να την αντιμετωπίζουμε ως ένα ιδιωτικό οργανισμό επιτέλους. Που όταν οι πράξεις του εμπίπτουν στα ποινικά αδικήματα περί ρατσισμού και ομοφοβίας θα πρέπει να τιμωρείτε!

      Το να διεκδικώ όμως τον εκδημοκρατισμό της Εκκλησίας (ουσιαστικά της θρησκείας), βρίσκω το παράλογο γιατί ακριβώς δια της υπόσταση αντί να την υποσκάπτει ως κοινωνικό θεσμό (που έχει ακόμα εξουσίες παρόμοιες ή παραπλήσιες με το κράτος). Η θρησκεία είναι τζείνη που είναι. Είτε την αποδέχομαι είτε την αποκαλύπτω. Ο μισός κόσμος που εσχολίασε το ζήτημα ερώταν ήνταλως να αφοριστεί και κείνος! Δυστυχώς το private club εκκλησία δεν αποδέχεται οικιοθελή διαγραφή μέλους. Εάν μάθετε τρόπο ενημερώστε με.

      Κατά τα άλλα εάν όσοι κατηγόρησαν την Εκκλησία απλά εκαταδύκνειαν πόσο οπισθοδρομική είναι τότε συμφωνώ απόλυτα. Όμως εν έχει να κάμει με την ελευθερία του λόγου. Και σε έναν λογοτεχνικό όμιλο μπορούν να με διαγράψουν εάν εγώ επιμένω πως ο κινηματογράφος είναι λογοτεχνία και αυτοί θέλουν ο όμιλος να έχει πιο «Ορθόδοξη» κατεύθυνση. Πόσο μάλλον σε ένα κόμμα;

      Delete