...Γιατί χανόμαστε...

Αποφάσισα απόψε να προχωρήσω επιτέλους στην άσκηση της «υπό την επήρεια» γραφής. Αν και πολλά άλλα ζυθοποιημένα γραπτά μου έμειναν αδημοσίευτα, εξ αιτίας της hangover διυλισμένης λογοκρισίας της επόμενης μέρας, απόψε αποφάσισα πως η πιωμένη πένα (ή keyboard), έχουν και αυτά δικαίωμα στην ελευθερία του λόγου. Όπως έχουν και τα μη μισαλλόδοξα στοιχεία της απλής αναλογικής, αλλά αυτή είναι άλλη κουβέντα, ετεροχρονισμένη.

Δίνω λοιπόν χώρο στην αναπτερωθείσα, όντας «φτιαγμένη», κατάθλιψη μου να μας μιλήσει. Να μας πει γιατί η ελπίδα η οποία ανήκει στην αριστερά, παρότι δεν έχει πεθάνει τελευταία, βρίσκεται σε κωματώδη κατάσταση. Να μας εξηγήσει γιατί στα ποιο σκοτεινά σημεία του μυαλού μου η λογικότατη ανάγκη για οργάνωση συναντά την τεμπέλικη μα αναπάντητη απορία «για ποιο σκοπό;». Τεμπέλικη καθώς εμποδίζει την πράξη της οργάνωσης αλλά βαριά σαν βράχος όσο θα παραμένει εμπράκτως αναπάντητη. «Για ποιο σκοπό». Για όσο η πράξη δεν θα προσεγγίζει ουσιαστικά αποτελεσματικά και ριζοσπαστικά έστω και σε πρωταρχικό επίπεδο τον επιδιωκόμενο στόχο, τότε… «για ποιο σκοπό»;

Ξεκινώντας τις «Αγκυλώσεις», είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου να μην δώσω ιδιαίτερα περιθώρια εκμετάλλευσης των γραπτών μου από τους ταξικούς αντιπάλους, είτε αυτοί αποτελούν τους γνήσιους εκπροσώπους της αστικής τάξης, είτε τους αριστερίστικα επικαλυπτόμενους μικροαστούς. Στην τελική όμως η μπλογκόσφαιρα δεν φτάνει ιδιαίτερα μακριά. Όπως και το blog μου δεν αποτελεί σημείο αναφοράς, αλλά στοιχείο προσωπικής εκτόνωσης όπως μου έχει υποδειχθεί. Ας είναι λοιπόν τότε. Ας εκτονωθεί το σκοτάδι μέσα μου στη λευκή οθόνη και στην αδιάφορη πλευρά της δημόσιας σφαίρας. Ίσως έτσι απελευθερωθεί η ελπίδα που εντός του συσσωρευμένου και συμπιεσμένου σκοταδιού μέσα μου δεν βρίσκει την δική της προοπτική. Ο κίνδυνος εκμετάλλευσης της θλιβερής έλλειψης αποθεμάτων ελπίδας που έχω είναι μηδαμινός ηλεκτρονικά και στατιστικά. Πόσο μάλλον όταν το κείμενο φαντάζει ημερολογιακό παρά πολιτικό.

Είναι όμως πολιτικό. Γιατί όταν μιλώ για ελπίδα, μιλώ για την ελπίδα πως μια μέρα το φώς, η αγάπη για τον Άνθρωπο και γνώση που πατά πάνω στη γη και που μεταλαμπαδεύτηκε και στο μυαλό μου, θα γίνουν μαζικό -πλέον- εργαλείο για την λογική και αναγκαία εξέλιξη της ανθρωπότητας. Την ελπίδα πως αργά η γρήγορα οι συντελεστές της κοινωνικοποιημένης παραγωγής θα αντιληφθούν πως η προσφορά τους αποτελεί το συστατικό στοιχείο της, όχι ατομικά αλλά συλλογικά! Πως αντίθετα όσοι ατομικά καρπώνονται τα αποτελέσματα αυτής της παραγωγής αποτελούν βδέλλες και όχι παραδείγματα. Πως έτσι θα ενστερνιστούν την ιδέα τη πολυτιμότητας τους στην δημιουργική, εποικοδομητική και παραγωγική αφάνεια μιας αλληλέγγυας βάσης αντί στην ερωτοτροπία με την εγωκεντρική τάση του να αναχθούν ψηλότερα σε μια ανθρωποφάγο πυραμίδα. Ίσως για να το θέσω περισσότερο απλοποιημένα και μετριάζοντας το αλκοόλ στον εγκέφαλο μου (αφού δεν αποτελεί πρωτογενή σκέψη μου) : μια κοινωνία που ο καθένας θα παράγει ανάλογα με τις ικανότητες τους για τον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του.

Αυτή η ελπίδα λοιπόν για αλληλεγγύη και δημιουργικότητα υπό τις συνθήκες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης είναι που δεν βρίσκει έδαφος στην καθημερινή και επιτακτική, πρακτική εφαρμογή της στην οργάνωση. Γιατί όταν η οργάνωση δεν εμπνέει έστω και στρατηγικά αυτό το όραμα μέσα στην εργατική καθημερινότητα, τότε τα αδιέξοδα θα ακολουθούν το ένα το άλλο. Γιατί όταν ο αγώνας παρά τις αναγκαίες υποχωρήσεις και την μακροβιότητα του δεν βρίσκει την ποιότητα του στις ελπιδοφόρες αυτές ρίζες της ανατροπής και της εξέλιξης, αλλά στην «ρεαλιστικότερη» επιλογή του, τότε αυτός ο ρεαλισμός (τουλάχιστον για εμένα) δεν αποτελεί επίπεδο αναγκαίο θυσιών.

Το γεγονός βέβαια πως περνώ ώρες ολόκληρες στον θάλαμο όπου κείτεται σε κωματώδη κατάσταση η ελπίδα μου δεν συνεπάγεται και αυτόματη διαφωνία μου με τις «πραγματιστικές» επιλογές. Αντίθετα, αυτό που λέω είναι πως, εάν ο ρεαλισμός της αριστεράς δεν συνδέεται με το γρύλλισμα που κάνει ο σκύλος όταν το αφεντικό του παίρνει το φαγητό από το στόμα ονειρευόμενος την μέρα που θα μπορεί να δαγκώσει το αφεντικό και να παίρνει το φαγητό μόνος του, τότε δεν έχει ουσία. Εάν απλά πανηγυρίζει η αριστερά για τα ψίχουλα που κέρδισε «υπό τις συνθήκες» αντί να ορκίζεται (και να ορκίζει) πως τα ψίχουλα ήταν μόνο η αρχή τότε έχουμε πρόβλημα. Όταν δηλαδή η ελπίδα αυτοπεριορίζεται τότε γιατί και η θυσία που απαιτεί η οργάνωση να μην κάνει το ίδιο; Όταν ο πεσιμιστικός ρεαλισμός αποτελεί καθαυτός τον στόχο της αριστεράς και το όραμα, μακρινό και άπιαστο για εμάς, τότε γιατί και η οργάνωση να μην εμπεριέχει τον ίδιο ακριβώς ρεαλισμό;

Επομένως το κάλεσμα για αγώνα πρέπει να απαιτεί την ίδια υπομονή που επιτάσσει ο «υπομονετικός» ρεαλισμός. Όταν η σκληροτράχηλη, ριζοσπαστική, αναβράζουσα «επαναστατική υπομονή» δίνει τόπο στην «ρεαλιστική υπομονή» τότε τα αποτελέσματα της θα πρέπει να αναμένονται το ίδιο αγωνιστικά βαλτωμένα.

Αυτό λοιπόν ήταν το μεθυσμένο γραπτό μου. Χωρίς «ρεαλιστικές» και sober διορθώσεις. Χωρίς όμως και το επιπλέον ποτήρι ούζο που θα μου επέτρεπε να γράψω για τις ταξικά συμβιβασμένες συντεχνίες, τις κοινοβουλευτικά «αγωνιστικές» (και κοινοβουλευτικά οριοθετημένες) προσπάθειες και τις σοσιαλδημοκρατικά βολεμένες ισορροπίες.  

Ως εδώ. Περισσότερα δεν έχω να πω. Θα διατηρήσω (έστω και μισομεθυσμένος) την γενικότητα και την αοριστία της εσωστρέφειας μου. Γιατί έτσι δεν θα χρειαστεί να τραβήξω το καλώδιο από την κωματώδη ελπίδα μου. Ίσως αύριο την δω να μου κουνά το μικρό της δαχτυλάκι και ίσως τότε πω πως η ελπίδα μου θα σηκωθεί από το νεκροκρέβατο ολοζώντανη και πρόσχαρη. Κι τότε θα πω πως όλα τα πιο πάνω ήταν αποκύημα της μίξης του ούζου της μπύρας και της μικροαστικής μου τάσης να αποφύγω τις πίκρες της πάλης και να επαναπαυτώ στην τεμπελιά της ατομικής μου σοφίας και σιγουριάς.

Μέχρι «αύριο» λοιπόν θα σέρνομαι νεκροζώντανος (όπως και η ελπίδα μου) πάνω από το κρεβάτι της, περιμένοντας το κούνημα από το μικρό της δαχτυλάκι.